(13-06-2014 22:44:37)Strix napisał(a):  haha, aleś Boji temat nawinęła... zaczynam czasem powątpiewać czy ja na forum ezoterycznym się znajduje... bo coraz miej tematów ezoterycznych jest

Ja swojej jednej Babci nie znałam bo odeszła nim się narodziłam, a drugiej jakoś nie specjalnie lubiłam.

Instytucja Babcia kojarzy mi się z ciepłem miłością, bajkami czytanymi przez Babcię, lub dla Babci, z wszystkim tym z czym kojarzy mi się moja Mamusia.
Wiem, że ona może być wspaniałą babcią. Natomiast moja teściowa, cóż... jako matka nie dała popisu to i jako babcia nie da rady. Dzieci trzeba kochać bezwarunkowo, a wnuki o nieskończoność więcej

Czy babcia, musi coś? nie
Babcia może, jak najbardziej... ja wychodzę z założenia, że jeśli dziadki chcą pomagać i angażować się w pomoc poniekąd kształtowanie potomstwa, to czemu nie... ale nic na siłę. Wszystko można obgadać.
Dziadki mają jak najbardziej prawo do niezależności i wolności.

Znam rodzinę, gdzie matka siedzi w domu i zajmuje się pielęgnowaniem ogniska domowego, a jej teściowa chadza do pracy i narzeka, że synowa nie pracuje. Mało tego, teściowa narzeka, że raz w tygodniu zostanie poproszona o to by zająć się przez godzinę wnukami, ponieważ rodzice owych dzieci chcą skoczyć na większe zakupy. Jest problem... i narzekanie. Więc pytanie tutaj się nasuwa, czy rzeczywiście dziadki co poniektórzy w tym naszym pędzie życia społecznego chcą się zajmować swoimi wnuczętami.
Z mojej obserwacji pobliskiego otoczenia wynika, że jednak nie... ale tutaj ważną rolę odgrywają w moim odczuciu czynniki psychologiczne danych osób, ich stosunku do życia, i zwłaszcza samych siebie.

(13-06-2014 22:55:16)Amira napisał(a):  Kiedyś ktoś mi powiedział- "Babcia wynalazek XXI wieku".
No i miał rację
Ja swoją babcię właśnie uważam za taki wynalzek!
Najlepsza babcia pod słońcem! Jest właśnie taka jak z wyobrażenia Strix.

Moja mama jest najlepszą babcią dla swoich wnuków, jednak moja teściowa jest najlepszą babcią dla wnuków swojej córki...

Czy abbcie muszą się zajmowac wnukami?
Otóż... Nie muszą, ale mogą... Wbrew myśli- co rzucisz za siebie znajdziesz przed sobą....

Cytat:haha, aleś Boji temat nawinęła... zaczynam czasem powątpiewać czy ja na forum ezoterycznym się znajduje...
bo coraz miej tematów ezoterycznych jest

Cytat:Dzieci trzeba kochać bezwarunkowo, a wnuki o nieskończoność więcej

Cytat:

Kochana Babciu z … , chętnie Cię poznam i zaopiekuje się Tobą.
Moje obie babcie zmarły jak byłam mała i prawie w ogóle ich nie pamiętam.
Marze o tym żeby mieć babcię, miłą, ciepłą, która mnie przytuli i opowie historyjki ze swojej młodości
Babcię która zna wszystkie kulinarne sztuczki i od której będę mogła się czegoś nauczyć.
W zamian oferuję opiekę, ciepłe towarzystwo oraz pomocną dłoń.
Chciałabym mieć osobę do której mogłabym przyjść w Dzień Babci z kwiatkami i dać buziaka
Babciu jeśli chodź trochę jesteś podobna do w/w opisu to napisz do mnie bo czekam na Ciebie ...

Cytat:Czy babcia, musi coś? nie
Babcia może, jak najbardziej...

Cytat:

Pisze do Was "gorsza" babcia, czyli ta ze strony ojca dziecka. Jestem w trakcie czytania książki "Służące" o Murzynkach, które w latach 60. w Stanach Zjednoczonych służyły w domach białych Amerykanek. Niańczyły ich dzieci, przywiązywały się do nich, a dzieci często kochały je bardziej niż swoje mamy. Gdy tak to czytam, nachodzą mnie takie refleksje, że przez osiem lat wychowywania wnuka byłam traktowana jak te Murzynki. Synowa nie była zadowolona, że to ja zajmuję się jej synem. Nie miała innego wyjścia, ja byłam bliżej, a jej mama zajmowała się córką drugiej córki. Zazdrosna o uczucia dziecka uprzedzała je do mnie. Kazała mu pilnować, czy babcia czasem nie przysiadła na brzegu jego łóżka, sprawdzać, czy nie podała brudnego naczynia, bo "gorsze" babcie przeważnie są brudasami. A babcia chodziła z wnuczkiem na spacery, na basen, na lodowisko. Specjalnie dla wnuka kupiła działeczkę, żeby była piaskownica, basenik do kąpieli w upał. Jak tu nie kochać takiej babci, z którą przebywa się 12 godzin dziennie, a która zostawiła ciekawą pracę zawodową, przeszła na wcześniejszą emeryturę, oddała serce i duszę, i każdy grosz. Ale mama nie może znieść widoku "gorszej" babci, więc wieczorami mówi dziecku, że przez tę babcię jest chora, że jakby coś się stało rodzicom, to na pewno wychowywałaby go ta "lepsza" babcia, jej matka. I tak "gorsza" babcia po ośmiu latach idzie w odstawkę. Jest już niepotrzebna i jak te czarne służące ma ograniczany dostęp do wnuka. Mama potrafi także zmanipulować tatę i wmówić mu, jaka ta babcia jest wredna. A "gorsza" babcia, już niepotrzebna, myśli sobie teraz, jak mogła nie widzieć, że była źle traktowana. Może czasem gorzej od Murzynek, bo one dostawały jakieś wynagrodzenie, "gorsza" babcia pracowała za darmo, a nawet dopłacała, bo kupowała lekarstwa i jedzenie i nie doczekała się nawet słowa "dziękuję".

Cieszy się jednak, że wychowała takiego fajnego chłopaczka, który w wieku sześciu lat poszedł do szkoły i zbiera pochwały, szczególnie za to, że jest koleżeński, że cieszy się nie tylko swoimi sukcesami, ale także kolegów. Myślę, że tych lat spędzonych razem "gorszej" babci nie odbiorą, choć bardzo by chcieli. Nie jestem jedyną taką "gorszą" babcią. Nasi synowie być może dla spokoju odpuszczają. Ale w głowie się nie mieści, jak mogą uwierzyć w bzdury, które wmawiają im żony. Teraz "gorsza" babcia myśli, żeby nie dać się znowu wkręcić, bo będzie drugie. Nie jest to łatwe, bo serce "gorszej" babci nie jest gorsze od serca "lepszej" babci.

Serdecznie pozdrawiam wszystkie "gorsze" babcie. Trzymajcie się, pamiętajcie, że nie ma gorszej rzeczy niż, pomagając innym, zapomnieć o sobie. Ja dowiedziałam się o tym dopiero po latach.

Cytat:Uwierz mi - te wnuczki NIGDY tego nie zapomną - na poziomie ducha tego się nigdy nie zapomina.
nawet jeśli umysł ucieknie na jakiś czas, to potem to wróci, to taki korzeń, który został w ich duszy, głęboko.
tego się po prostu nie da zapomnieć....

Nasza Babcia umie tyle,
Że uwierzyć trudno w to
Czego dotknie się , za chwilę
Jak zegarek będzie szło.
Babcia jest jak dobra wróżka
Co otwiera bajkom drzwi.
Bo gdy kładzie nas do łóżka
Mamy potem piękne sny.
Babcia wszystko zrobi dla nas
Z jej pomocy każdy rad.
Babcia strasznie jest kochana.
Więc niech żyje nam sto lat!

Pomyslmy o Naszych Babciach - zblizaja sie Swieta

Cytat:Hanna: - Coś wam powiem. Pracuję u córki. Opiekuję się wnuczkiem.
Biorę za to pieniądze.

Pierwszy dzień miałam taki: wstałam rano, wyszykowałam się, wsiadłam do metra. Pojechałam do Maksia. Zdenerwowana, przejęta. Długo nie chciałam przystać na propozycję córki, ale potrzebowałam pracy. Pół roku temu straciłam swoją. Córka mówiła, że jeśli się nie zgodzę i tak kogoś zatrudni. Wraca do firmy, musi mieć osobę do dziecka. Woli, bym to ja pracowała jako opiekunka niż osoba obca. Zastanawiałam się, co robić. Uważałam, że to niewłaściwe.


Magda: - Codziennie dzwoniłam i przekonywałam mamę. Tak przez miesiąc. Nie rozumiałam tych obiekcji. To normalna i ciężka praca, od 8 do 17. Na pełnych obrotach. Co innego zostać z dzieckiem na godzinę, a co innego być z nim codziennie przez osiem, dziewięć godzin. Wiem, jak dziecko potrafi wymęczyć. Chciałam, by osoba, która się nim zajmie, dostawała za to pieniądze. Po prostu. Uważałam, że nie ma lepszego rozwiązania. Babcia kocha wnuki, wnuki kochają babcię. Mama nie ma pracy, ja potrzebuję niani, prawo pozwala zatrudnić ją jako opiekunkę. Co w tym złego, czego tu się bać?

Hanna: - Zanim się zgodziłam, ustaliłyśmy zasady gry. Nie sprzątam, nie piorę, nie myję podłóg, zlewów, szafek. Zajmuję się wyłącznie wnuczkiem. Jasno określiłyśmy, na czym będzie wyglądała codzienna opieka: karmienie, zabawa, spacery, obiadki. Niby to, co zwykle robię, kiedy do niego przyjeżdżam, ale granice wyraźnie zaznaczone, wypowiedziane. Córka z dnia na dzień stała się moją szefową. Będzie mi płaciła. Będzie egzekwowała. Dziwnie mi z tym było. Uwierało. Co sobie pomyśli zięć i jego rodzina? Co pomyśli druga babcia, która za opiekę nie bierze pieniędzy? I czy taki układ nie zmieni naszych relacji?

Co mówić ludziom

Hanna zaczęła u córki od poniedziałku. Ubrała wnuczka, nakarmiła, pobawili się trochę i wyszła z nim na spacer. Przed blokiem spotkała sąsiadkę. Od razu pytania: a gdzie mama, aha do pracy wróciła, a dawno, a do której pracuje, to wiadomo, wnuczkiem babcia się zajęła, taka kolej rzeczy. Hanna przeprosiła, udała, że się spieszy. Nie miała ochoty, by sąsiadka wiedziała, że za opiekę nad wnuczkiem bierze pieniądze.

- Babci jednak nie wypada - pomyślała. Magda wróciła z pracy i zapytała, czemu nie chce, by inni wiedzieli, że u niej pracuję. Żaden wstyd. Przecież to normalna i w dodatku ciężka praca. Hanna wzruszyła ramionami.

- Tak trudno zrozumieć, że nie chcę być oceniana? - powiedziała.

Po spotkaniu sąsiadki Hanna zaczęła się zastanawiać, co ma mówić ludziom. Jak to wytłumaczyć. A może wcale nie tłumaczyć? Nie wiedziała, czego się może spodziewać: braku zrozumienia, potępienia?

- Pokutowało we mnie przeświadczenie, że to rodzice powinni pomagać dzieciom. Trzeciego dnia pracy u córki wzięłam rano gazetę do ręki i popatrzyłam, co w ofertach dla mnie. 59 lat, praca w handlu. Niewiele - opowiada. - Nie to, że chciałam się wycofać, chciałam się chyba bardziej utwierdzić, że nie mam innego wyjścia.

Pod koniec tygodnia Maks nabił sobie guza. Głupia sytuacja. Hanna poczuła, że musi się wytłumaczyć Magdzie. Przecież chciała, by była z niej zadowolona.

- Uważasz, że mogłabym za coś takiego na kogoś być zła? Przecież to mogło zdarzyć się każdemu - powiedziała Magda.

Hanna: - Sama nie wiem, po co mi to poczucie winy było.

Weekend Hanna ma zawsze wolny. Nie pracuje w święta. Pierwszą pensję odebrała po miesiącu. Tyle, ile płaci się opiekunkom na warszawskim rynku - dwa tysiące.

- Po długim czasie bez pracy ucieszyłam się, że wreszcie mam pieniądze. Trochę mnie krępowało, że to od córki. Nie potrafiłam tej pracy traktować poważnie. Nie pójdę przecież do koleżanek i nie powiem: ej, słuchajcie, jaką fajną pracę dostałam. Jakoś nie mogło mi to przez gardło przejść - mówi.

Hannie cały czas nie dawało spokoju poczucie winy. Postanowiła je zagłuszyć. Codziennie coś kupowała wnuczkowi. Przyjeżdżała z książeczkami, naklejkami, a to gazetka, a to ciasteczka. Robiła też zakupy: lepsze pieczywo, lepsza wędlina, serki dla Maksia. Chciała zwrócić w ten sposób pieniądze.

- Nie po to jest pensja, żeby ją oddawać, przestań na nas wydawać - złościła się Magda. - Dla mnie ta sytuacja jest jasna. Wykonujesz pracę, która nie wiem czemu, ma być nieodpłatna. Na szczęście można ją docenić, zarejestrować cię, ubezpieczyć. Stworzono nam takie warunki. Dlaczego możemy płacić obcym, których zatrudniamy do opieki, a mamy się wzdrygać przed płaceniem swoim?

Hanna pracuje u córki od pięciu miesięcy. Po trzech powiedziała:

- Idę dziś kupić fajną bluzkę, tyle już pracuję, nic sobie jeszcze nie kupiłam.

Pierwszy raz użyła słowa ''pracuję''. A potem kupiła tę bluzkę. Potem drugą, spodnie. Za pieniądze, które zarobiła.

Na trzy domy

Z badań wyszło jej tak: młodość ma swoje przywileje, starość wiąże się z pewnymi ograniczeniami. ''Prawdziwa babcia'' to osoba oddana rodzinie, zawsze gotowa do pomocy i niezawodna" - napisała w swojej pracy Agata Urbanik, socjolożka. Badała kobiety w wieku okołosenioralnym, ich stosunek do własnej starości oraz do starości w ogóle.

W jednym z badań pogrupowała kobiety ze względu na sposób spędzania czasu wolnego - tradycyjny oraz indywidualistyczny. Indywidualistyczny oznaczał skupienie się przede wszystkim na sobie i swoich potrzebach. Tradycyjny wiązał się z poświęceniem większości czasu rodzinie, zajęciom domowym. Respondentki z drugiej grupy przedstawiały się przede wszystkim jako zaradne, oszczędne gospodynie, które potrafią zadbać o dom i dobrze zaopiekować się rodziną.

Jakie mają wyobrażenia? Jakie oczekiwania? Ich wypowiedzi socjolożka zanotowała:

''Synowa na gardło zapadła i w domu jest, tak że dali mi trochę wolności''

''Jestem 16 lat na emeryturze. I jeszcze miesiąca nie miałam, żebym siedziała w domu. Dawniej to chodziłam do rodziców, teściowi pomagałam. Potem chodziłam do synowej pomagać, teraz do syna. Sobotę miałam wolną, to syn mój mówi Mamo, mama mi zrobi pierogów".

''Jak przeszłam na emeryturę, to sobie za dużo narzuciłam pracy. Choroba mamy, chłopaki nie były jeszcze żonate. Dwa, trzy domy miałam do oporządzenia''.

''Śmieję się, że miłości i wyjazdów na starość nie trzeba odkładać''

''A jeszcze najmniej dziesięć lat to muszę się wnuczkami zaopiekować, a później to nie wiem. Pokój mam u syna obiecany. Ale nie wiem... Chciałabym u siebie, jak najdłużej u siebie, żeby nie być zależna".

A potem Agata Urbanik napisała: ''Nigdy tak bardzo, jak w tym momencie życia, kobieta nie oddaje się niemal w całości funkcjom opiekuńczym. Bycie babcią jest wtedy rodzajem służby. Kobiety, które były w grupie tradycyjnej, przedstawiały się jako oszczędne, zaradne gospodynie, które dobrze potrafią zadbać o dom i dobrze zaopiekować się rodziną. Życie na emeryturze podporządkowane jest domownikom. Ciągle kimś się opiekują".

Dorosłe dzieci często korzystają z pomocy swoich matek. Niektórzy mają w stosunku do nich roszczenia. Kobiety opiekują się nie tylko wnukami, ale też swoimi rodzicami. Są podwójnie obciążone. Troszczą się przede wszystkim o dobro najbliższych.

Pieniądze, dobra materialne nie są dla nich tak istotne, oby tylko wystarczyło na skromne utrzymanie, a ewentualne nadwyżki (pytano je o ewentualną wygraną w totka lub znacznie podwyższoną emeryturę) przeznaczyłyby bez wahania dla wnuków i dzieci: ''Jak te wszystkie głupie babcie, rozdałabym wnukom", ''Kupowałabym coś dzieciom, wnukom. Doszłam do wniosku, że sobie już kupować nie warto, ''Zawsze dla dzieci".

Rodzina nieodmiennie stanowiła punkt odniesienia i środek ciężkości ich relacji, do którego ciążyły wszystkie działania i plany.

Przyśni się praca

Małgorzata: - Mam dwóch wnuków, ale na co dzień zajmuję się jednym, młodszym. Zrezygnowałam z pracy, by przy nim być. W tej chwili skończył dwa latka, opiekuję się nim już ponad rok. Najpierw byłam na tzw. pół etatu, by córka mogła wrócić do pracy na pół etatu. A od listopada zeszłego roku jestem na cały etat. Mieszkamy niedaleko siebie, autobusem jadę pięć minut. Nie tracę czasu na dojazdy.

Małgorzata pracowała do 62. roku życia. Mogłaby dłużej: sprawdzała się, kierownicze stanowisko, dobrze płatne, w biurze zarządu dużej firmy. Praca szalenie interesująca, jak mówi. Karierę zostawiła z dnia na dzień.

- Nie musiałam rezygnować z pracy, uznałam jednak, że to dobry czas na rodzinę. Dla mnie było oczywiste: wnuczek przychodzi na świat, ja przechodzę do opieki nad nim. Poszłam na emeryturę. Finansowo bardzo na tym straciłam, nie ma co kryć. Jasne, mogliśmy zatrudnić nianię. Praca dawała mi satysfakcję, ale z drugiej strony, ile można - opowiada.

Małgorzata przyjeżdża do wnuczka codziennie o 7.30, wychodzi przed 16. Jeśli trzeba jechać z nim do lekarza, zawsze jest gotowa. Spacery, gotowanie, zmiana pieluszek, usypianie, zabawianie, ciężko jest, ale wszystko da się pogodzić. Stara się, by wnuczek spędził dzień jak najlepiej. Jest dyspozycyjna, zaangażowana, kreatywna. Czasem wraca do domu bardzo zmęczona. Praca przy dziecku jest wymagająca i ciężka, trzeba mieć oczy dookoła głowy. Powymyślać rozwijające zabawy, żeby mieć poczucie, że nie zmarnowało się czasu.

Czy sprząta czasem u córki? Jak jest prasowanie, odkurzanie, to tak, pomoże. Nie oczekuje niczego w zamian. Wnuczkiem opiekuje się z pełnym oddaniem.

- Moje życie bardzo się zmieniło. Przyznaję, nie było mi łatwo, odchodziłam z firmy żalem, tyle lat pracowałam, wiadomo. Wszyscy bardzo się dziwili. Namawiali mnie, żebym dała spokój i nie poświęcała pracy. Nie wierzyli, że zdecyduję się odejść. Nie chciałam jednak, by córka zatrudniała nianię. Babcia jest pewna, nieoceniona, nikt jej nie zastąpi. Był czas na pracę, jest czas na wnuczka. Nie mogłam pozwolić, by córka wypadła z rynku pracy. Moje relacje z córką? Bardzo dobre, jesteśmy jak przyjaciółki. Ona też mnie namawiała, żebym nie rezygnowała z pracy. Mówiła, że załatwią żłobek. Nie wyobrażałam sobie tego. Moje dzieci były sześć lat ze mną. Nic tego nie zastąpi - opowiada.

Opieka nad wnuczkiem daje Małgorzacie ogromną satysfakcję. To rekompensuje wszystko: fakt, że rzuciła pracę, każde zmęczenie.

Jak córka z zięciem chcą wyjść w weekend do kina, zawsze mogą na nią liczyć. Nie bierze za to pieniędzy. Nie wyobraża sobie, by córka zatrudniła ją jako opiekunkę i płaciła. W ogóle nie brała tego pod uwagę. Owszem, słyszała, że prawo daje takie możliwości, ale one nie skorzystają z tego.

- Nawet jak zabieram wnuczka na wakacje, nie biorę od dzieci pieniędzy. Robię to z radością. Pomagam dzieciom. To czysta przyjemność, radość i szczęście. To mi wystarcza - tłumaczy.

Za swoją dawną pracą nie tęskni. Czasem tylko jej się śni.

Rozmowa z Patrycją Dołowy, wiceprezeską Fundacji MaMa

Dlaczego babcie bronią się przed tym, żeby brać pieniądze od dzieci?

To jest kulturowy zaprzęg. Kobiety są przygotowywane do tego, żeby pracę domową wykonywać nieodpłatnie i takie przekonanie jest bardzo silnie wdrukowane w nasze zachowania.

Jedna z moich bohaterek wstydziła się przyznać sąsiadce, że pracuje u córki jako niania.

Bo się bała, że zostanie za to źle potraktowana i oceniona. Podejrzewam, że zanim oswoiła się z sytuacją, długo ją przepracowywała. Gdy były robione badania kobiet, które wykonują nieodpłatną pracę domową, zadano im pytanie: czy swoją domową pracę chciałabyś wykonywać za pieniądze? Większość odpowiedziała, że nie wzięłaby za to ani grosza.

Dlaczego?

Bo czułyby się jak sprzątaczki. To by je dyskredytowało w oczach innych. Uważały, że prace domowe powinny wykonywać za darmo, z miłości do rodziny. To właśnie ten kulturowy zaprzęg. A druga sprawa: miałyby poczucie, że są sprawdzane z tej pracy. To były główne dwa argumenty, których kobiety używały, kiedy tłumaczyły, dlaczego nie chcą brać zapłaty za pracę domową. Babcie mają wdrukowane, że muszą się wnukami zajmować i tego właśnie się po nich spodziewa społeczeństwo. Nieraz słyszałam takie oceny: a, to zła babcia, bo jest na emeryturze, ale zamiast zająć się wnukami, jeździ sobie po świecie. Jedna musi się tłumaczyć, bo bierze pieniądze za pracę przy dziecku, a druga, że jest na emeryturze i ma ochotę zająć się sobą, a nie wnukami.

Przyznam się, że ja także miałam roszczenia wobec babci moich dzieci. Myślałam: to oczywiste, ja wracam po wychowawczym do pracy, a babcia przyjdzie do chłopców. Powiedziałam jej o tym i dopiero potem dotarło do mnie, że ona może mieć inne plany.

A widzisz.

Często planujemy za babcie, prawda?

Tak. Zapominamy, że nasze mamy odchowały już dzieci, opiekowały się też swoimi rodzicami, a my jeszcze wymagamy, by zajmowały się wnukami. I często je oceniamy: babcia nie sprawdza się w swojej roli, bo woli wyjść do kina, niż przyjść do wnuków. Babcia kulturowo jest przypisana opiece nad dziećmi.

Powinniśmy płacić babciom za ich pracę?

Moim zdaniem powinniśmy. Trzeba docenić pracę babci jako opiekunki. Jeśli prawo daje taką możliwość i stać nas na nią, to czemu nie? I nie chodzi o to, by teraz wszystkim za wszystko płacić, budować kulturę pieniądza. Chodzi mi o coś innego: mężczyzna, czego w kulturze nie zrobi, uważa, że należy mu za to zapłacić. Mężczyźni nie wykonują prac jako opiekunki dzieci, bo prace te były od wieków przypisane kobietom, jako nieodpłatne. A dlaczego kobieta za bardzo ciężką pracę ma być niedoceniona?

Tu dochodzi jeszcze coś: uważa się, że zatrudnianie swojej rodziny jest nie w porządku.

Tak, bo rodzina powinna wyłącznie pomagać. To takie pomieszanie myślenia. Ufasz tej bliskiej osobie najbardziej i nie możesz jej jednocześnie zatrudnić, bo sumienie - twoje i i jej - nie pozwala.

Absurdem jest, że nie płacimy babci, a płacimy komuś obcemu.

Można przełamać te stereotypy?

Tak, ale trzeba to połączyć z kampanią społeczną na temat ustawy żłobkowej (na mocy tej ustawy od 2011 roku można zatrudniać babcie jako opiekunki dzieci do trzeciego roku życia). Kiedy w Szwecji wprowadzono urlopy ojcowskie, latami pokazywano pozytywną rolę ojca. Warto pokazać niedocenianą rolę babci: babcia ciężko pracuje, mamy do niej zaufanie, niech więc zarabia. Bardzo dużo kobiet nie podejmie tej pracy, bo będzie bała się opinii społecznej. Choć może ją bardzo lubić. Inna sprawa, że dziadek też może być zatrudniony, ale zawsze mówimy o babciach. Z jednej strony, dzięki tej ustawie, pracę babć można wycenić, docenić, zapłacić. Ale fajnie też pozachęcać i dziadków do pracy. Dziadek też mógłby wziąć za nią pieniądze. I podejrzewam, że on nie byłby za to społecznie potępiony.

Nikablue

(21-01-2015 13:23:42)Boji napisał(a):  skladam zyczenia wszystkim (gorszym) Babcim, bo jest Ich bardzo duzo ...
o ktorych wnuczki i wnuki - zapomnialy ...

Cytat:bardziej na czasie i nowoczesne ..

Cytat: nie jadę na gwizdek, ale tak u nas będzie. Howk!

(20-09-2018 10:52:04)Boji napisał(a):  Dzieci - zabiegane ... nie maja zbyt duzo czasu dla wlasnych dzieci, nawet dla siebie.
... idzcie do Babci, babcie ma niespodzianki, Babcia pojdzie z wami na spacer,
Babcia ... eeeh - zawsze Babcia.

(20-09-2018 10:52:04)Boji napisał(a):  A Babcie czy One moga same dla siebie zrobic ?

(20-09-2018 10:52:04)Boji napisał(a):  nowoczesne Babcie beda dbaly wlasnie o swoje samopoczucie - fizyczne i psychiczne - dopoki zyja ...

(20-09-2018 10:52:04)Boji napisał(a):  Nie badzmy Babcia na stalym etacie.
Znalezc wlasne, ukryte sily wewnetrzne organizmu, uwolnic sie ze swojego kokonu,
ktory do tej pory nas ograniczal - codziennosci.

(20-09-2018 10:52:04)Boji napisał(a):  Przeciez dopiero teraz - wlasnie teraz - Babcia jest wolna !

(20-09-2018 10:52:04)Boji napisał(a):  Dlaczegoby wowczas nie zaczac korzystac ze swego zycia ?
Odchowaly przeciez wlasne dzieci i maja prawo jeszcze cos miec dla siebie z zycia.
To dobrze, ze Babcie maja coraz czesciej swiadomosc, ze na emeryturze
jeszcze mozna czerpac z zycia pelnymi garsciami, podrozowac
zapisac sie na Uniwersytet Trzeciego wieku, flamenco, zumbe, yoge,
uczyc sie jezykow i realizowac wlasne marzenia ...

(20-09-2018 16:41:59)Zuzu59 napisał(a):  Czyli ją wykorzystujesz- bez Mamy nie możesz istnieć.
Ona zamiast żyć swoim życiem, musi zajmować się wnuczątkiem.



Zajmowałam się na pełen etat wnuczką kilka miesięcy, a pracowałam nocami i w weekendy i powiem: nigdy więcej.

(21-09-2018 08:47:18)Czekoladowy napisał(a):  bo niestety jest bardzo dużo wygodnych babć, które ręce umywają od pomocy, a potem pretensje, że wnuki o nich nie pamiętają. Też nie pamiętałabym o takiej babci.

A gdyby tak pomyslec o swojej Babci
i stac sie najlepszym/a wnuczkiem/a na swiecie dla swej Babci ?

---

RE: Babcia - najbardziej wykorzystywany czlonek rodziny ... - Zuzu59 - 23-09-2018 12:57:00

Strix- no faktycznie nieładnie oceniać, ale doskonała nie jestem.


Swoich babci nie pamiętam, udumarły mnie wcześnie, dziadków pamiętam bardziej, ale to mama się nami zajmowała.

Swymi dziećmi się też całkiem sama zajmowałam, bo mogłam/musiałam, nie wiem które jest prawdziwe, ale mama ni teściowa nie musiały mi pomagać. Troje jest dorosłych, a domu mam 15 stkę i ni chu chu nie dam rady ogarniać wnuczek. Bywa, że jak mała chora, to jeździłam ,ale po tygodniu gębą po ziemi włóczyłam.

A tak całkiem świadomie, to gdybym miała możliwość bez zarzynania się na amen, raz na 2 tygodnie dzień z wnuczkami tak. Całodobowa pomoc nie.

A- co do filmu "vs" raczej jestem/będę nienormalną babcią. Żadnych apeli.

---